door Marian Hoiting
Hoe mijn vrouwelijk vuur is ontstaan? Ik heb in de afgelopen jaren een enorme verandering doorgemaakt. En natuurlijk zoals het leven is, ben ik nog steeds aan het veranderen.
Ik probeerde mijn leven in controle te houden en liet me leiden door mijn angsten. En diep van binnen voelde ik een schaamte, een schaamte om me echt te laten zien; in de naaktheid van wie ik ben, met al mijn eigenschappen. Ik deed er alles aan om mijzelf in stand te houden. Mijn leven, mijn overkomen. Ik leunde op mijn kracht, mijn kracht was mijn grootste vriend. Wat ik niet doorhad was dat juist deze kracht en behoefte aan controle, mensen van mij afhield en misschien nog belangrijker; mijzelf afhield van Mij Zelf.
5 jaar geleden stortte alles in, alles waarvan ik dacht dat het absoluut zeker was, viel in elkaar. Niets bleek nog zeker. Mijn man vertrok en liet mij achter met twee kinderen. Een proces dat voor hem, en uiteindelijk ook voor ons, noodzakelijk was. Hij moest breken met onze relatie en onze patronen. Hij kon mij 3 maanden lang niet spreken of zien en we zijn uiteindelijk 4 maanden uit elkaar geweest.
In deze drie maanden was ik in totale onwetendheid.. Ik wist niet of het nog goed zou komen, of hij nog van mij hield, waarom hij zo boos was op mij. Ik begreep het niet, en voelde mij verlaten. Ik kwam in een totale paniek terecht.
Er gebeurde dingen tegelijk in mij: Wahaa Dieptepunt!!!!- EN tegelijkertijd, heel vreemd, een diep gevoel van landen in mijzelf. In alle naaktheid, met al mijn pijnen en wouw, wat tegelijkertijd naar boven kwam was ‘vertrouwen’. Ik kreeg een relatie met vertrouwen. Feitelijk was het destijds een haat/liefde verhouding…
Een belangrijke leraar vertelde mij: ‘vertrouw’!. Marcel heeft 18 jaar vertrouwen gegeven en nu is het jouw beurt. Het was een ongelooflijke moeilijke opdracht. Het leek veel makkelijker om de scheidingspapieren aan te vragen en een bondje te sluiten met mijn angst en kracht. Maar ik voelde dat ik hier iets te leren had. Ik mediteerde elke dag. En aan het einde van mijn meditatie opende ik mijn armen, en ontving alles … rauw, pijn, overgave, wanhoop, en …vertrouwen.
Het ene moment kon ik leunen in vertrouwen en voelde ik me gelukzalig en vooral ‘heel’. Het andere moment zat vertrouwen aan mij te trekken, maar duwden ‘kracht’ en ‘doorzetten’,’ controle’ en ‘onkwetsbaarheid’ nog harder…
Langzaam aan won het vertrouwen. Controle versus vertrouwen.
Ik leerde dat mijn behoefte aan controle een zwaai in het wildeweg was om mijn angst maar niet volledig aan te kijken. Als ik mijn omgeving maar kon controleren en beïnvloeden dacht ik dat ik mijn pijn niet hoefde te voelen. Toen ineens mijn relatie in een crisis kwam en mijn man grote veranderingen doormaakte, had ik geen controle meer. Ik moest wel mijn angst aankijken.. om vervolgens te kunnen zakken in vertrouwen
En waar vertrouwde ik nou precies in?
Ik begon te vertrouwen in het leven… dat alles loopt zoals het moet lopen, hoe hard en pijnlijk mijn levenspad ook was en soms is (Ik heb flink wat hobbels op mijn pad gehad) Vertrouwen in mijzelf, ik voelde dat in mijn kwetsbaarheid enorm veel liefde schuilde, en potentie tot verbinding. En ik vertrouwde op de liefde die er altijd was tussen Marcel en mij, ook al was hij verliefd op een ander. Ik kon hem steeds meer laten… vrij laten, zijn tijd gunnen… terwijl ik mijn eigen proces doormaakte.
Ik opende mij naar anderen. En wat spannend om mijzelf ECHT te laten zien! Om lief te hebben, en tegen mensen te zeggen dat ik van ze hou, zonder dat ik iets terug wil of verlang. Mijn contact met vriendinnen en vrienden hebben zich verdiept. Ik ben echter geworden, mijn maskers heb ik af durven zetten. In deze hele reis ben ik mijzelf aan het vinden, en geniet ik er steeds meer van om bij mijzelf te zijn. Wat is mijn leven verrijkt!
Vrouwelijk vuur gaat hierover.. Welke schillen hebben we om ons hart geplaatst? Waar komen ze vandaan? Hoe kunnen we die voorzichtig afpellen. In respect naar onszelf. En ook in respect naar het mechanisme wat we hebben ontwikkeld die ons heel lang heeft gediend. Zodat we ons uiteindelijk kwetsbaar zien in de spiegel, in alle naaktheid, onomwonden.
Hoe is het om jezelf in deze volheid te ontmoeten? Jezelf terug zien in contact met anderen, met schaamte en pijn niet meer als schil om je hart, maar aan je hand. Voelen dat kwetsbaarheid iets heel anders is dan zwakte, maar dat daar een enorm kracht in verscholen zit. En het grote geluk hiervan ervaren als we dit doen.
Liefs,
Marjan
Als dit je aanspreekt, nodig ik je uit een stukje mee te reizen met mij in een vrouwen weekend retraite:
RETREAT
9 - 11 november 2018 in Zeeland: Vrouwelijk vuur (vrouwenretraite) - Marian Hoiting
Lees meer... over Marian en haar Hart Academy
Comments