door Trix van Hest
Ik sta boven op een berg. Om mij heen is alles wit. Als ik naar beneden kijk zie ik een zwart paaltje. Nummer 13. Ook dat nog denk ik.
Mijn benen voel ik lichtjes trillen. In mijn hoofd rolt de ene gedachte over de andere: ‘ik kom nooit heelhuids beneden’, ‘ojee als dat maar goed gaat’, ‘zwarte piste is de allermoeilijkste’, ‘wil ik dit écht wel?’, ‘ski’s uit en met de lift terug’, ‘stoer zijn’…
‘Gewoon gaan’, hoor ik naast me.
Onder een knaloranje muts twinkelen vrolijk twee blauwe ogen. Het is goed bedoeld, maar aan dat soort ogenschijnlijk opbeurende woorden heb ik helemaal niets. Het klinkt te makkelijk. Net als dat sommige mensen troostend ‘het komt wel goed’ zeggen. Alsof ze mijn gevoel willen afdoen, alsof het er niet mag zijn wat ik voel. Hij duikt de steile helling af. Zijn snowboard zoeft als vanzelf naar beneden.
In plaats van naar beneden richt ik mijn blik omhoog. Op deze hoogte zijn geen bomen meer. Grote stukken rots die een piek vormen, bedekt met lagen sneeuw. Ik zie een roofvogel boven mijn hoofd op de thermiek rond cirkelen. Altijd zo’n prachtig gezicht. Als vanzelf, zonder moeite. Ik haal eens een paar keer bewust adem. Wat is er nu eigenlijk aan de hand? Ik sta in een fantastische witte wereld, de zon straalt naar me, mensen zoeven om mij heen de berg af, beneden schalt Lederhose-muziek uit de speakers van een berghut, en er is een lichte paniek in mijn lijf.
Accepteer ik nu wat er is?
De situatie is oké, het zijn alleen mijn gedachten die me misselijk maken. Het weeïge gevoel in mijn buik en mijn bonkende hart herinneren me er maar al te goed aan. Ik stel mezelf de vraag: Accepteer ik nu wat er is? Naast de onzekerheid dat ik denk dit niet te kunnen, en de onrust aan wat er wellicht mis kan gaan, merk ik op dat ik enorme weerstand heb tegen het paniek gevoel. Ik wil dit helemaal niet voelen! Ik wil stoer zijn, zonder angst naar beneden zoeven, niet nadenken en gewoon gááán.
Gedachten en emoties bestrijden heeft geen zin weet ik. Het ‘ik’ creëert de gedachten die onvrijwillig mijn luchtruim binnen vliegen. Soms moet ik om ze lachen, soms fladderen weg, soms blijven ze lang om me heen zeuren en houden me in hun greep, soms geven ze me inspiratie. Gedachten worden een probleem als je er waarde aan gaat hechten. Het inzicht dat ik mijn gedachten niet ben, heeft mij inmiddels ook bereikt. Toepassing in het dagelijks leven is echter nog een hele uitdaging. Maar wel één die ik aanga.
Bewustwording
Toch had de tijd, die ik had genomen om bewust te worden van mijn situatie, de wond al een stukje geheeld. Bewustwording van omgeving en ademhaling had meer ruimte in mezelf gecreëerd. En in die ruimte lag naast het strijden tegen mijn eigen gevoel óók de ontspanning.
Ik richt mijn blik weer omhoog en volg de roofvogel zijn voorbeeld. Moeiteloos, zoals eigenlijk ook alles vanzelf gaat in het leven, volgen mijn ski’s, die gretig door de sneeuw glijden, de weg naar beneden.
Wil jij ook uit je hoofd stappen en op de ski’s? Lees meer op onze thema-pagina Yoga, Snow & Ice Experience of bekijk onze Agenda voor aankomende retreats.
תגובות